Evini Özleyen Anahtar ismindeki çocuk kitabını yazmaya koyulduğumda isim olarak Raci'yi seçmiştim. Geri dönen demek. Filistin'de çocuk olmaya
dair anı çekmecemi kurcalarken Edward Said'in yerel kıyafetler içindeki çocukluk fotoğrafı gözümün önüne geliyor. Vatanından kopmak aynı zamanda çocukluğundan da kopmaktır. Macar edebiyatçı Agota Kristof, yatılı okul günlerini anlatırken çok içli bir tanımlama kullanır: Çocukluğuma bağlayan gümüş iplik kopmuştu. Çocuk yaşlarda yatılı okuyan birisi olarak evinden uzak kalmanın ne demek olduğunu biraz bilirim.
Toprağından alınıp farklı bir saksıda yetişmek zor iştir.
Tarihin çocukları
Filistin ziyaretlerim geliyor aklıma. Mescid-i Aksa'da bir Ramazan günü. Çocuklar Kıble Mescidi'nin önünde top oynuyorlar. Sanki sonsuza dek
devam edecek bir oyun bu. Zaman zaman tempo hızlansa da neredeyse hiç itiş kakış yok. Akşam olacak ve iftar vakti gelecek.
Diğer gün bir Ramazan Bayramı. El-Halil'de Yunus Nebi'nin makamından çıkarken bir çocuk selam veriyor. Peygamberlere komşu olmanın getirdiği bir özgüven ve sükûnet içinde. Filistinli bir çocuk diyorum.
Sami'nin oğlu
Diğer bir Filistinli çocuk hikâyem İstanbul'dan. TRT Arabi muhabirlerinden Sami'nin oğluyla tanışıyoruz. Yine bir Ramazan günü. Sadelikle döşenmiş bir çadırın içinde Filistin'e dair belgeselleri izlerken, Sernur yanımda. Sami'nin oğlu ile fotoğraf çektiriyorum. Onu başta Nizar'ın çocuğu zannediyorum. Hatta sosyal medya gönderiminde öyle de yazıyorum. Sonra Sami bana yazıyor ve aylardır uzak kaldığı çocuğuyla ilgilendiğim için
teşekkür ediyor.
Gazzeli çocukların okullarından uzak olduğunu, okullarına sığınan herkesin İsrail tarafından katledildiğini düşünüyorum. Her çocuk geri dönmek için
bir umut, her umut kötülüğü yenmek için bir meşale.
WCNSF
Hayatta hiçbir yakını kalmamış yaralı çocuk. Bu tanım Gazzeli doktorların yeni karşılaştıkları bir durumu tanımlamak için kullandıkları bir kısaltma. Muhtemelen acının en acı tariflerinden biri: WCNSF (Wounded Child. No Surviving Family)
Filistin'de çocuk olmakla ilgili umut veren bir gelişme yok. Sadece direnmeye, yaşamaya devam eden koca yürekli bir milletin erken büyümüş fertleri onlar. Gümüş iplikler çoktan kopmuş ve hiçbir sözün teselli veremeyeceği bir boyutta yaşayan tüm dünyaya ders veren küçük öğretmenler.
Yazdıklarım sadece kendimce küçük notlar. Filistin'de çocuk olmanın ne olduğunu büyümelerine imkân olursa kendileri yazacaklar. Tüm dünyanın
ve elbette bu satırları yazan kişinin de gözlerinin önünde bir mezbahada doğranırlarken çığlıklarını duymalarına rağmen insanlığın nerede olduğunu soracaklar.
Sonra?
Bugün Lübnanlı bir çocuk kitabı çizerinin İsrail saldırılarına karşı ne yapılması gerektiğine dair çizimiyle karşılaştım. Çocuk kitaplarıyla umudu aşılarken kendi yaralarını sarmaya çalışan bir çizer. Hayat herkes için zor, çocuklar için olduğu gibi çocuk kalmak isteyenler için de.
Kopmuş gümüş iplikleri bir araya getirerek umudun nakışını dikmeye devam etmek. Zor ama imkânsız değil.
