Cumhuriyetin laiklik ve modernleşme tecrübesi geçmişle hesaplaşmasını her zaman onu "yok sayarak" yaptı. Kendi tarihine, geleneklerine, dini hayatına karşı ilgisizdi. Hatta öyle ki, yer yer onu yok etmek için de elinden geleni yaptı. Sanki bu topraklara uzaydan inmişiz gibi sadece cumhuriyetin ilanı ile başlayan bir diskur geliştirdi. Ortadoğu bataklığından kurtulmuş, karanlık geçmişimizi savurarak yeni ufuklara doğru yola çıkmıştık!

20. yüzyılın ilk yıllarında başlayan Cumhuriyet modernleşmesi hareketi, ne yazık ki 19. yüzyılda Osmanlı entelektüellerinin gerçekleştirdiği fikri birikimin düzeyine çıkamadı. Çünkü 19. yüzyılda bir tarafıyla modernliğin ve sanayideki ilerlemenin tehdidi altındaydık. Cumhuriyet entelektüelleri Batı'dan gelen etkiye karşı kapılarını sonuna kadar açtılar. Bu dönemde eski Yunan'dan kendine "gelenek" uyduranlar mı ararsın, Yunus Emre'den garip bir hümanizm ışığı yakalayanlar mı… Hepsi mevcuttu. Çünkü radikal bir sekülerleşme projesini yaşıyorduk ve yüksek medeniyet iddiamızdan vazgeçmiştik.

Bu bir insan tipi çıkarttı ortaya. Batı Aydınlanması ile büyülenmiş, eğitim düzeyi bazı ezberlere dayanan bir insan tipi. Askeri darbeler, ekonomik sıkıntılar, bir türlü yeterince sivilleşememe, Amerika'nın küçük bir uydusu olmaya doğru gidiş… Artık bir kültür intiharı ile karşı karşıyaydık. İstiklal Marşı yerine 10. Yıl Marşı, dua yerine saygı duruşu, bayram yerine balo… İthal anlayışlar, ihraç fazlası geçmişler. Bugün kendisini kurucu güç olarak gören CHP'nin temsil ettiği "tarih yobazı" bir kitle ile karşı karşıyayız. Gelin, neden İslam'ın bir Ortaçağ'ı yoktur, yakından bakalım…