Kasım 2018 Editör Yazısı

Mustafa Akar 13 Kasım 2018, Salı

Neşet Ertaş’ın “Kaşların karasına Leyla” dediği o ablamızdır Türkiye. Halaların Kuran dinlerken ağlamasıdır. Kına yakılan mahcup ellerdir. Mevlana’nın Mesnevi’si, Yunus Emre’nin ayağını bastığı yerdir Türkiye.

Türkiye nedir? İçinden kara tren geçen kartpostallardır. Geyikli kilimlerin asıldığı odalardır. Mevlit ve Yasin okunan, üzerine limonata içilen evlerdir. Mevlana'nın Mesnevi'sidir Türkiye. Şeyh Harakanî'nin mezarının olduğu topraktır. Saçları üç numaraya vurulmuş arasta işçilerinin efkârıdır.

Nedir? Neşet Ertaş'ın "Kaşların karasına Leyla" dediği o ablamızdır Türkiye. Nedir? Sezai Karakoç'un inadıdır, o inatta biriken sabrıdır. Yunus Emre'nin ayağını bastığı yerdir Türkiye. Şair Leyla Hanım'ın hüznüdür. Süleymaniye'yi görebildiğin her pencere önüdür. Niyazi Mısrî'nin "Derman arardım derdime, derdim bana derman imiş" dediği yerdir. Nedir başka? Saraybosna'da Türkiye'de seçim sonrası sandıklar sayılırken, "Türkiye yenilirse biz de yeniliriz" diyen Bosnalı'nın o güzel gözleridir.

Nedir Türkiye? Halaların Kuran dinlerken ağlamasıdır. Karadeniz'in fındığıdır. Zalım poyrazın gıcım gıcım gıcırdamasıdır. Elmanın kovuğuna eşelek demektir. Kına yakılan mahcup ellerdir. Su yolunda suya giden bacılardır. Mehmet Zahid Kotku hazretlerinin gülümseyen yüzü ve bembeyaz sakallarıdır.

Kerkük türküleridir Türkiye. Burma bileziklerdir. Pilavı ekmekle yiyen mahzun üniversitelilerdir. Ömer Seyfettin'in efk ârlı kitaplarıdır Türkiye. Kız kaçıran eski dostlardır. Devran dönen dervişlerdir. Necip Fazıl'ın Çile'sidir. BM Genel Kurulu'nda liderlerin gözlerinin içine baka baka "dünyanın 5'ten büyük" olduğunu akıllara kazıyan liderdir Türkiye. Bir Mustafa Kutlu hikâyesidir Türkiye. Kâni Karaca'nın sesidir Türkiye. Şimdi sıra sende, başka nedir Türkiye?..

Benzer Haberler

Doğal olanı yaşam pratiklerimize uygulama sürecinde ilk aklımıza gelen yemekler oluyor. Kimi için ilk insanlar gibi beslenmek, kimi içinse çöpten beslenmek daha organik. Birine göre kırmızı et yemek barbarlık, bir başkasına göre ise domatesi dilimlemek. Mesela Uzak Asya mutfağı bize gerçekten uzak olduğundan yedikleri bazen ürkütücü gelebiliyor. Aslında bu hiç de anormal sayılmaz.

Modernizmin çocuklarının yaptığı modernizm eleştirisi -her ne kadar çok öğretici olsa da- beni hep tedirgin eder. “Göğü delmek bizim işimiz” diyen öznelerin nesne kabul ettiği insanların gözünden kendini görmeye çalışmasında bir hinlik de ararım. Peki ya Papalagi bu hinliğin neresindedir? Bu sorunun cevabını düşünmekte fayda var.

Ormanda pişirdikleri yemeklerin, öğlen içtikleri kahvelerin, çıktıkları gezintinin fotoğraflarıyla ve daha nicesiyle milyonluk takipçilere ulaşıp beğenilerini takip ederek ömürlerini sözde doğal ortamda geçirdiklerini düşünüyorlar. Şehrin gürültüsünden, teknolojinin insanı hapsedişinden ve modern kölelikten bahsederken günde 10-15 gönderi paylaşabiliyorlar.

Yavaşlamak istiyordum. Fark etmek. Üzerinde durduğum uzun hatıralarım olsun istiyordum. Anlara ve anılara önem veriyordum. Mümkün olmuyordu ve ben bundan mutlu değildim.