Araştırma sonuçları, Dünya Kupası’na katılan ülkelerin saldırganlık seviyesinin ciddi şekilde arttığını gösteriyor. Dünya Kupası finallerinde takımları elemeleri geçen ülkelerin saldırganlık oranı o sene içerisinde büyük bir sıçrama gösteriyor. Elemelerde başarılı olan ülkelerle başarısız olanlar arasında bu açıdan belirgin bir fark söz konusu. Sporun barış, dostluk, kardeşlik olduğuna dair lakırtıları sıkça duyarız. Dünya Kupası gibi büyük sportif organizasyonların yapılış amaçlarının dünyada toplumları yakınlaştırmak, barışı ve kaynaşmayı sağlamak olduğunu defalarca dinlemişizdir. California Üniversitesi'nde siyaset bilimleri alanında çalışan, milliyetçilik ve savaşlar konusunda uzman olan Andrew Bertoli sporun toplumsal ve toplumlararası barışa katkıda bulunduğu, çatışmaları önlediği tezini Dünya Kupası örneği üzerinden araştırma konusu yaptı ve gerçeğin hiç de öyle olmadığını verileriyle ortaya koydu. Bu amaçla 1958'den itibaren 142 ülkeyi ele aldı ve ülkeleri Dünya Kupası finalleri elemelerinde başarılı olan ve olmayan olarak iki gruba ayırdı. Bertoli fiili tehditleri, güç kullanımı veya güç gösterisini kapsayacak şekilde bu ülkelerin girdiği devletlerarası çatışmaların sayısını standart gösterge olarak kullanarak devletlerin saldırganlık seviyesini belirledi. Bertoli'nin Washington Post'ta da yayınladığı çalışması şu sonucu ortaya çıkardı: "Sonuçlar, Dünya Kupası'na katılan ülkelerin saldırganlık seviyesinin ciddi şekilde arttığını gösteriyor. Dünya Kupası finallerinde takımları elemeleri geçen ülkelerin saldırganlık oranı o sene içerisinde büyük bir sıçrama gösteriyor. Elemelerde başarılı olan ülkelerle başarısız olanlar arasında bu açıdan belirgin bir fark söz konusu."