Bedenin teşhiri günümüzde artık bir salgın gibi yayılıyor. Kültürden televizyona, sosyal hayattan dijitale her yerde beden/ler var. Bir tür "normalleşme" ideolojisi altında neredeyse bütün doğal yönelimlerden kuşku duymamız sağlanıyor. Gelenekle ilgili olan her şey "küçümseniyor." Tüm olağan davranışlar ve kalıplar güncel dışına itiliyor. Beden bir sergi tahtası… Dövmelerle, yazılarla, küpelerle diğer insanlara birtakım mesajlar verilmek isteniyor. Herkes nüdistler gibi davranıyor neredeyse; sanki kendimiz olmanın yolu çıplaklıktan geçiyor.

"Benim bedenim, benim kararım" diyor sokaktaki genç. İçimden mırıldanıyorum, "benim bedenim" dediğin olgunun tek hücresine bile sahip/hâkim değilken bu bencillik de nereden çıktı. Hangi kararı kendi beğenilerinden yola çıkarak alabildin ki. Küresel derebeylerinin ortaya attığı bir yaşama şeklinin kendince en seçkin kölesisin aslında; her olasılık senin o kararı vermen için çalışıyor; izlediğin film, okuduğun kitap, oy verdiğin solcu parti, takip ettiğin gazete, kendini markasına ait hissettiğin ayakkabı bile… Evet, o bile. O döngüden çıkıp da kendine baktığında, milyonlarca benzerinden birini göreceksin. Nerede senin bedenin, nerede senin kararların…

Aslında hepsi bir aidiyet hissi. Mutluluğa giden adımların haz ülkesinden geçeceğine dair bir yalancı vaat. Gizli bilgi alttan yürüyor mutlaka: Gitgide yaşlanıyoruz ve bedenimizle birlikte aldığımız kararlar da eskiyor. Zamanla fark ediyorsun, çıplaklık ideolojisi yalnızca bedenini değil, hayatındaki giysileri de soymuş. Hayatın yekten ele geçirilmiş. O dijital detokslar, o bilge ruh doktorları çare bulamayacaklar ölümüne. Evrendeki en küçük hareketi bile bilimle açıklamak isteyen kahpe modernlik, azar azar yaşlandığını unutturmak istiyor sana. Kurbağa dudaklar, kırışıksız
alınlar, makaslanmış burunlar… Aynaya bakınca iskeletini görmeyi vaat etmiyor hiçbiri. Gel istersen o iskelete biraz yakından bakmayı deneyelim.